Rugslagzwemmer Raf Hendriks studeert en zwemt in de USA

Wat was voor jou de reden om de oversteek te maken naar de USA? 

"In augustus 2020 ben ik naar de USA vertrokken om mijn studie Management en mijn sport beter te kunnen combineren. Dit wordt in Amerika heel mooi mogelijk gemaakt. Het zorgt ervoor dat ik me daar mij kan focussen op de twee dingen die het meest belangrijk zijn voor mij. Het behalen van een diploma en het progressie maken in de zwemsport."

Waarom specifiek St.Cloud State University. In welke staat is dit en in welk deel van de USA?

"Sinds het moment dat ik contact had met de coaches en zwemmers van St Cloud State University voelde het eigenlijk gelijk heel goed. St Cloud State University is in Minnesota in het Noordwesten van de USA. Het voelde als een school waar ik mezelf optimaal kon ontwikkelen. Tot nu toe is het een van de beste keuzes, die ik ooit heb gemaakt."

Hoe ziet het team eruit waar je mee traint? Hoeveel zwemmers uit andere landen?

"Mijn team bestaat uit zo’n 70 tot 75 zwemmers en zwemsters en duikers. Een jongensteam van bijna 38 man en een damesteam rond de 35 meiden. Mijn teamgenoten zijn eigenlijk allemaal tussen de 18/19 en 22/23 jaar oud. Ik train hier samen met drie andere Nederlandse jongens, Emile Dost (2001 Borger), Tjeerd van Stein (2001 De Columbiaan) en Gerard IJspeert (2001 DZ&PC). Daarnaast is er nog zo’n tiental andere buitenlandse studenten die uit alle delen van de wereld komen. Landen zoals Spanje, Duitsland, Zuid Afrika en Maleisië. Hoofdcoach is Jeff Hegle, assistenten zijn Annie Harte en Abby Rasmussen."

Wat zijn de specifieke verschillen tussen de trainingsaanpak daar en wat je in Nederland gewend was?

"Ik merkte al snel dat er in Amerika een grote focus ligt op het sterker worden in de krachtruimte en het uitvoeren van de skills (start, keerpunt en onderwaterfases). Ik maak in Amerika ook vooral iets meer uren dan ik voorheen gewend was in Nederland. Gelukkig heb ik altijd al mogen genieten van goede trainingen, geschreven door hele goede trainers. Het is fijn om te zien dat dit ook in Amerika zo was. Ik merkte ook dat er in Amerika vaak elke training wel een gedeelte van de training heel hard gezwommen moet worden. Een rustige training hebben we hier zelden."

Hoe merk je dat je beter wordt van de training in jouw team? Is dat het programma. Of zijn er andere elementen?

"Elke dag word ik in Amerika tot het uiterste gepushed. Grenzen verleggen en door pijn heen gaan is hier dagelijkse kost. Ik merkte al snel dat het vele racen, bijna elk weekend, makkelijker werd. Ik denk dat ik een betere racer ben geworden met een betere start en onderwaterfases. Verder denk ik dat de druk die er in Amerika op grote toernooien af en toe bij komt kijken mij beter heeft geleerd om met spanning om te gaan. Het relativeren van trainingen en prestaties is iets dat ik makkelijk kan doen sinds mijn tijd in de USA."

Wat kunnen ze in Minnesota van een Nederlandse zwemmer leren?

"Als ik kijk naar mijn teamgenoten bij Hellas-Glana en de Nederlandse jongens in mijn team in Amerika denk ik dat ik vooral zie dat het hele harde werkers zijn. Nederlandse zwemmers zijn vaak bereid net iets verder te gaan dan andere zwemmers. Naar zware trainingen worden uitgekeken en deze worden niet uit te weg gegaan als het even lastig wordt."

Vertel eens over de wedstrijden, die je hebt gezwommen en hoe het er aan toe gaat. Bijvoorbeeld ook het reizen.

"Zoals ik eerder al zei hebben we hier bijna elk weekend wel een wedstrijd. Vaak reizen we hiervoor naar een andere staat. Wij nemen dan twee grote bussen voor ons hele team. Dit zijn vaak busreizen van rond de vier tot zes uur heen en dan weer terug. Op het einde van het jaar in februari en maart staan onze belangrijke wedstrijden op het programma, ons Conference Championship en de NCAA championships. Naar die wedstrijden reizen we meestal we per vliegtuig. Dat toernooi wordt vaak aan de andere kant van Amerika gehouden en dat betekent al snel een paar uur vliegen. Vergelijk het met het zwemmen van een wedstrijd in Spanje of Italië. De wedstrijden zelf zijn altijd harsttikke mooi. Ik merk dat in de Verenigde Staten het zwemmen iets meer een teamsport is dan in Nederland. Een individuele overwinning helpt het team naar een totale overwinning op het einde van de wedstrijd. Standaard juichen er zo’n 70 man voor je wanneer je je race zwemt, dat is natuurlijk fantastisch en iets dat we in Nederland niet gewend zijn. Het geeft dan ook extra motivatie."

Wat is tot nu toe het belangrijkste dat je hebt geleerd of opgestoken van je verblijf in de USA?

"Mijn rugslagcoach vertelt mij heel vaak: 'Je hoeft je niet goed te voelen om hard te kunnen zwemmen'. Dit is iets dat ik echt geleerd heb in Amerika. Een groot deel van het seizoen gaan er weken voorbij waar je je door al het zware trainen gewoon niet optimaal kunt voelen. De zware trainingslast zorgt voor spierpijn en vermoeidheid. Ondanks, het is des te meer belangrijk om races en trainingen met kwaliteit uit te voeren. Ik heb geleerd om me hier over heen te zetten en ondanks spierpijn/vermoeidheid etc. toch goede prestaties neer te zetten."

Hoe ziet jouw seizoen er verder uit in 2023?

"In december zwem ik op de ONK Korte Baan. Hierna neem ik een weekje rust voordat ik terugvlieg naar Amerika voor een trainingskamp van elf dagen in Puerto Rico. Hierna hebben wij onze belangrijke wedstrijden in februari en maart. Hierna zal ik terug keren naar Nederland om eventueel in april al de Swim Cup te zwemmen of anders vanaf mei weer de Nederlandse kampioenschappen lange baan. Hopelijk kan ik hierna deelnemen aan een groot eindtoernooi later diezelfde zomer."

En wat is het doel dat je als zwemmer wilt bereiken in je loopbaan?

"Mijn jongensdroom is het bereiken van de Olympische Spelen en dat is nog altijd mijn focus. Het kwalificeren voor EK’s en WK’s én het zwemmen van een Nederlands record staan ook heel hoog op mijn verlanglijst. Ook zou ik graag de eerste NCAA Division 2 champion ooit worden voor St. Cloud State University swim&dive. De afgelopen twee jaar ben ik vijfde geworden, vorig jaar zelfs in de negende tijd ooit gezwommen in Division 2 op de 200 meter rugslag. De concurrentie is momenteel erg hoog."

Universiteitswedstrijden worden gehouden in banen van 25 yards; trainen jullie ook wel eens in een bad van 25 of 50 meter?

"Al onze trainingen en wedstrijden worden ook in een yards bad gehouden. Helaas trainen wij niet in meters. Ik denk zelf dat het voor mij heel handig zou zijn om af en te in een 50 meter bad te trainen. Dit is wellicht iets voor de toekomst."